Tegeltje aan de wand

Mijn allerliefste vriendin

Ik heb een allerliefste vriendin. Wij kennen elkaar al vanaf ons 14e jaar. We zaten bij elkaar op school. Niet eens bij elkaar in de klas. Maar er was zo'n groepje wat elke dag met elkaar meefietste naar school.
Ook zaten we op basketbal met elkaar.

Toch waren we toen niet echt hartsvriendinnen. Dan kwam pas later toen ik getrouwd was en in een heel andere stad woonde. Zij is toen bij een andere vriendin van ons ingetrokken op zolder.

Wij hebben met elkaar al heel wat meegemaakt en ik kan zeggen: We maken nog veel mee maar eindigen haast altijd met de spreuk: Ach joh later lachen we hierom. Soms is dat later al in hetzelfde gesprek en liggen we samen in een deuk. We hebben dezelfde humor.

We zijn elkaars uitlaat klep in barre tijden maar kunnen uren en uren kletsen. Volgens mij zitten we nooit verlegen om gespreksstof

Zo ook gisteren. We hadden afgesproken in het "brugrestaurant" omdat dat voor allebei op de helft ligt.

Ik zat voor en voor mij heel groot probleem die zij feilloos kan analyseren en gaandeweg de avond komen we tot een gerichte oplossing. We lachen er nog wat om en ik hoop het achter me neer te kunnen leggen.

Nu moet ik wel zeggen dat mijn eigen gedrag hier erg veel invloed op heeft. Ik denk dat ik het verhaal van mijn gastric bypass ten eerste verkeerd begonnen ben op mijn werk. Nu oordelen en veroordelen mijn collega's daar vrijuit over en kan ik me alleen maar verdedigen wat ik dan ook doe. Dat is mijn grote valkuil. Elke keer weer de verdediging inschieten. Ik ga heel erg proberen hier op te letten en me minder open en eerlijk op te stellen. Ik vind het heel jammer dat het zo moet maar het is niet anders.

Het is nog steeds mijn leven en mijn lijf.

Aan het eind van de avond hebben we elkaar kenbaar gemaakt hoe bijzonder onze vriendschap eigenlijk is. We hebben naast elkaar gewoond,in dezelfde stad gewoond. Nu wonen we 100 kilometer van elkaar vandaan maar onze band blijft hetzelfde. We weten elkaar te vinden in alle tijden die we meemaken.

Vanochtend een lief mailtje van haar ontvangen. Een hart onder de riem want ze weet dat ik met mijn sterrenbeeld (D)RAM dit alles wat me nu overkomt op mijn werk nog vaak moet herhalen om te verwerken......

Ik hou van haar zoals ze is en menigeen zal zich verbazen over onze vriendschap. Zij, heerlijk chaotisch,soms slordig maar altijd hartelijk en ik de te punctuele, te geordende.

Bij ons os het dus echt: Bloemen verwelken,schepen vergaan maar onze vriendschap blijft altijd bestaan!.

De stand van 28 februari 2012

Oei Het is alweer lag geleden dat ik iets schreef.

 Het gaat de goede kant op met mij. De littekens zijn alweer aardig dicht en de kilo's gaan niet snel maar gestaag naar beneden. De stand op dit moment is 9 kilo.

Het is ook het moment dat iedereen het een beetje gaat zien. Mijn kleren zitten weer wat lekkerder.Ik kan niet wachten tot ze veel en veel te groot zullen zijn hahaha.

Ben heel blij met de genomen beslissing!!

Alweer een week om!

Vandaag zijn we alweer een week verder en ik moet zeggen dat het goed gaat.

Inmiddels kan ik alles weer eten en daar ben ik heel gelukkig mee. Met het maagbandje kon ik geen rijst of brood eten maar nu gaat dat prima.

Zelf vind ik dat ik best veel eet maar volgens de diëtiste in het ziekenhuis is dat alleen maar goed. Je lichaam neemt nog niet de helf op dus je moet best wel veel porties eten om aan de broodnodige vitamientjes te komen.

Verder wat multivitaminen en calciumtabletten. Nu nog wat meer gaan bewegen dan zullen de kilo's er ook wat gemakkelijker af gaan.

De stand is nu 5 kilo.

prettig weekend!

Ziekenhuis!!

Toen ik gisteravond ging douchen was er vanuit het niks een giga- blauwe plek ontstaan.Ongeveer
20x20 cm. Manlief schrok er erg van en heeft het ziekenhuis gebeld.
Eerst de afdeling waar ik gelegen heb en toen moest hij contact op nemen met de spoedeisende hulp.

Daar vertelden ze hem dat het meestal niks betekent maar dit toch wilden uitsluiten dus ik moest maar even langskomen.

Daar aangekomen gingen ze gelijk mijn bloeddruk meten en hartslag e.d. Die waren goed. Gekeken en op en aan mijn buik gefriemeld.

Het is waarschijnlijk gebeurd tijdens de operatie. Ze hebben waarschijnlijk een ader geschampt en dat uit zich nu door een flinke bloeduitstorting. Het moet ergens heen hé.

Ze hebben ook nog bloed geprikt en na een half uurtje waren ook die waardes bekend. Het zag er goed uit en er waren geen lekkages want ik had geen koorts en of pijn.

Ik mocht toen weer naar huis Om 2.30 waren we thuis. Het was lang geleden dat ik zo laat naar mijn bed ging.

prettig weekend allemaal.

Teleurstellend!.

Ik ben nu een week thuis en heb de hele week van 's ochtends tot 's avonds alleen gezeten. Omdat manlief naast zijn werk ook druk aan het klussen is bij oudste zoon.

Nu wil ik daar niet over klagen maar wel over de digitale diarree aandacht die je dan ontvangt.
Een sms met : " hoe is het?"  is wat er vaak nog wel uitgeperst kan worden. Op het antwoord wordt dan al vaak niet meer gereageerd.

Ik was dat zo zat dat ik gelijk hyves,facebook en twitter eruitgegooid heb.
Een conflict met dochterlief heeft me dit ook doen besluiten. Ik las dingen op haar facebook die
dus eerder met de wereld gedeeld moeten worden dan met je eigen ouders en dat deed me zeer, heel veel zeer. En daar heb ik dus geen zin meer in. Ze kan nu vrijuit met de wereld delen en ik zie het niet meer. Is beter voor onze verstandhouding.

Verder ben ik erg op mijn plaats gezet op mijn werk. Ik krijg geen bloemetje uit het attentiebeleid omdat ik hier zelf voor gekozen heb. Hoe krom kun je het bedenken. Verder hoor je op een paar lieve collega's na niks  omdat ik veroordeelt wordt op wat ik heb gedaan. Je bent toch niet zo dik (klopt! BMI is 30)  en weet je wel dat dit een zware operatie is ( neeee echt meen je dat nou!), Ik zou het nooit doen (ja en?)

Uit dit alles blijkt dat niemand zich interesseert voor de binnenkant. Wat er in je hoofd afspeelt weet niemand. en dat is misschien wel mijn grootste fout. Uiterlijk geef ik het beeld van een ontzettende sterke vrouw (want 1.94 ), grote bek.Regel alles zelf wel. Niemand weet eigenlijk wat er echt in mij omgaat.
Mijn angsten, onzekerheden over mijn uiterlijk lach ik altijd prima weg.

Nou ben ik ook niet van plan dat hier te delen. Ik wilde alleen maar de teleurstelling neerzetten van degene  die het dichtst bij je staan en je zo in de steek laten.

Een zoon die na zijn werk gauw het eten naar binnen propt en hup weg naar boven. Nou heeft hij een autistisch trekje, dus eigenlijk kan ik het hem nog niet eens kwalijk nemen. Hij wil alles voor me doen maar dat moet met opdrachten. Iets uit zichzelf doen komt echt niet bij hem op. En daar heb ik dus op dit moment geen zin in, laat maar.

Een dochter die zo'n druk sociaal leven heeft waarin alles belangrijker is. Niks kan er even opzijgezet worden om een keertje extra aandacht te geven. Ik denk vaak ja zo was ik vroeger ook. maar ja ik had toen ( en nu ook nog) geen goede verstandhouding met mijn  ouders. Ik dacht dat wij het leuk hadden met elkaar. Zal ik me zo vergissen?

En dan oudste zoon. Hij is toch wel degene die me nu het meest verrast. Vroeger vond ik hem zo onsociaal dat ik dacht dat hij daar nog wel eens moeite mee zou krijgen. Nu heeft hij een zeer sociale vriendin (dat zal meehelpen!) en is deze week al twee keer even gauw tussen het klussen, bezoek aan de bouwmarkt door langs gerend om te kijken hoe het met zijn moeder gaat. Het heeft me blij verrast. Een kinderhand is gauw gevuld.

NU moet ik een schop onder mijn kont hebben. Ik moet van die negatieve gedachtes af. Ik moet dus maar weer gauw in het normale ritme komen!. Denk dat ik zo maar eens flink met de honden ga wandelen.

Wat ik hier schrijf is dus zoals ik het voel. Ik neem hier ook geen woord van terug. Dit log ben ik voor mezelf begonnen en tussen wat luchtige schrijfsels kunnen ineens wel eens zware gedachtes  zitten
Op vervelende reacties zit ik dan ook niet te wachten. Als dit wel gebeurt ga ik verder met een prive blog. Want ik denk dat dit schrijven heel therapeutisch is voor mij. Ik ga er dus echt mee door.


UPDATE: met dochter en schoonzoon  een goed gesprek gehad waarbij ogen iets geopend werden. Op de manier waarop ik het gedaan heb ben ik niet trots.Ze waren er natuurlijk totaal niet op voorbereid en dan kan ik nogal bot overkomen. Als het je zo ontzettend dwars zit komt het er soms op een vreemde manier uit. Gelukkig kent ze me goed.
Iets attenter naar elkaar toe zijn is iets waar we allebei aan gaan werken! ;-)