Teleurstellend!.

Ik ben nu een week thuis en heb de hele week van 's ochtends tot 's avonds alleen gezeten. Omdat manlief naast zijn werk ook druk aan het klussen is bij oudste zoon.

Nu wil ik daar niet over klagen maar wel over de digitale diarree aandacht die je dan ontvangt.
Een sms met : " hoe is het?"  is wat er vaak nog wel uitgeperst kan worden. Op het antwoord wordt dan al vaak niet meer gereageerd.

Ik was dat zo zat dat ik gelijk hyves,facebook en twitter eruitgegooid heb.
Een conflict met dochterlief heeft me dit ook doen besluiten. Ik las dingen op haar facebook die
dus eerder met de wereld gedeeld moeten worden dan met je eigen ouders en dat deed me zeer, heel veel zeer. En daar heb ik dus geen zin meer in. Ze kan nu vrijuit met de wereld delen en ik zie het niet meer. Is beter voor onze verstandhouding.

Verder ben ik erg op mijn plaats gezet op mijn werk. Ik krijg geen bloemetje uit het attentiebeleid omdat ik hier zelf voor gekozen heb. Hoe krom kun je het bedenken. Verder hoor je op een paar lieve collega's na niks  omdat ik veroordeelt wordt op wat ik heb gedaan. Je bent toch niet zo dik (klopt! BMI is 30)  en weet je wel dat dit een zware operatie is ( neeee echt meen je dat nou!), Ik zou het nooit doen (ja en?)

Uit dit alles blijkt dat niemand zich interesseert voor de binnenkant. Wat er in je hoofd afspeelt weet niemand. en dat is misschien wel mijn grootste fout. Uiterlijk geef ik het beeld van een ontzettende sterke vrouw (want 1.94 ), grote bek.Regel alles zelf wel. Niemand weet eigenlijk wat er echt in mij omgaat.
Mijn angsten, onzekerheden over mijn uiterlijk lach ik altijd prima weg.

Nou ben ik ook niet van plan dat hier te delen. Ik wilde alleen maar de teleurstelling neerzetten van degene  die het dichtst bij je staan en je zo in de steek laten.

Een zoon die na zijn werk gauw het eten naar binnen propt en hup weg naar boven. Nou heeft hij een autistisch trekje, dus eigenlijk kan ik het hem nog niet eens kwalijk nemen. Hij wil alles voor me doen maar dat moet met opdrachten. Iets uit zichzelf doen komt echt niet bij hem op. En daar heb ik dus op dit moment geen zin in, laat maar.

Een dochter die zo'n druk sociaal leven heeft waarin alles belangrijker is. Niks kan er even opzijgezet worden om een keertje extra aandacht te geven. Ik denk vaak ja zo was ik vroeger ook. maar ja ik had toen ( en nu ook nog) geen goede verstandhouding met mijn  ouders. Ik dacht dat wij het leuk hadden met elkaar. Zal ik me zo vergissen?

En dan oudste zoon. Hij is toch wel degene die me nu het meest verrast. Vroeger vond ik hem zo onsociaal dat ik dacht dat hij daar nog wel eens moeite mee zou krijgen. Nu heeft hij een zeer sociale vriendin (dat zal meehelpen!) en is deze week al twee keer even gauw tussen het klussen, bezoek aan de bouwmarkt door langs gerend om te kijken hoe het met zijn moeder gaat. Het heeft me blij verrast. Een kinderhand is gauw gevuld.

NU moet ik een schop onder mijn kont hebben. Ik moet van die negatieve gedachtes af. Ik moet dus maar weer gauw in het normale ritme komen!. Denk dat ik zo maar eens flink met de honden ga wandelen.

Wat ik hier schrijf is dus zoals ik het voel. Ik neem hier ook geen woord van terug. Dit log ben ik voor mezelf begonnen en tussen wat luchtige schrijfsels kunnen ineens wel eens zware gedachtes  zitten
Op vervelende reacties zit ik dan ook niet te wachten. Als dit wel gebeurt ga ik verder met een prive blog. Want ik denk dat dit schrijven heel therapeutisch is voor mij. Ik ga er dus echt mee door.


UPDATE: met dochter en schoonzoon  een goed gesprek gehad waarbij ogen iets geopend werden. Op de manier waarop ik het gedaan heb ben ik niet trots.Ze waren er natuurlijk totaal niet op voorbereid en dan kan ik nogal bot overkomen. Als het je zo ontzettend dwars zit komt het er soms op een vreemde manier uit. Gelukkig kent ze me goed.
Iets attenter naar elkaar toe zijn is iets waar we allebei aan gaan werken! ;-)