Schaamteloos!

Ja en dat is het!. Veel te lang geleden dat ik hier was. Geen idee hoe dat komt maar als je zoals nu dan weer eens gaat kijken zie je tot je schrik hoe lang het geleden is dat je iets geschreven hebt.

Om nu alles van de afgelopen tijd op te gaan schrijven wordt een ellenlangverhaal.

Ik zal volstaan met een paar highlights!

De vakantietijd is voorbij. Ik heb genoten van mijn vriendin haar vakantie verhalen die ze bijhield in een blog. Het was een beetje of ik er zelf bij was.
Na de vakantie heb ik haar nog niet gezien helaas maar dat komt goed. Onze vriendschap gaat daar niet kapot aan. Ik mis haar, we moeten nodig live kletsen!

De kinderen leven steeds meer hun eigen leven. Met jongste gaat het heel goed. Hij vindt het heerlijk op zijn eigen stekkie.

Oudste heeft eindelijk de juiste studie te pakken. Nog nooit heb ik hem zo enthousiast gehoord over zijn studie. Als ik hem nu bel zit hij steeds met zijn neus in de boeken.

Dochterlief heeft met vriendlief een leuke mp deal gemaakt.en zo zit ze er weer mooi bij met een andere eethoek, ook zijn ze druk bezig geweest om de schuur opgeruimd te krijgen. Dat is goed gelukt en wij waren weer blij met een aantal "Hongarije" spulletjes.

Doordat de kamer van jongste zoon nu leeg was hebben wij een "fitnessroom" ingericht. Een crosstrainer gevonden bij de kringloop een roeiapparaat op mp en zo nog wat apparaten en de wii is nu ook weer boven geinstalleerd. Drie keer inde week zijn we daar nu aan het sporten en ik vind het heerlijk. Helmaal goed om 's morgens zo uit je bed de crosstrainer op en na een rondje te hebben gemaakt heerlijk douchen!

De stand van het afvallen is nu 20 kilo. Er komt niets meer bij en er gaat mondjesmaat nog maar wat af. Ik vind het prima zo. Het is nu min 3 maten en heb nu eindelijk toch wat nieuwe kleding gekocht omdat alles toch echt te groot werd.

Tot de volgende blog!

Weer terug!

We zij alweer 2 weken terug en aan het werk!. Maar er i zoveel gebeurd. Waar zal ik beginnen!
Onze vakantie was heerlijk. De eerste week met 2 oud-collega's nu vriendinnen. We hebben genoten. Alles ging zo gemoedelijk. Gespreksstof zat. We hebben gelachen, gehuild gezwommen, genoten, genikst... heerlijk was het.

Toen kwam manlief als verrassing  twee dagen eerder met honden en en hele volgepropte auto.

Nadat de meiden vertrokken waren is manlief met de slaapkamer in aanbouw begonnen. Hij is zo mooi geworden.
We hebben samen genoeten van het mooiie weer,zwembad en nieuwe slaapkamer en woonkamer

Op de vrijdagavond daags voor  ons vertrek kwam dochterlief met schoonzoon aan. We hebben samen gebarbecued (?) en zouden op zondag vertrekken. Zaterdag regende het zo hard dat we hebben besloten om in te pakken en te gaan. Dan had dochterlief ook lekker het rijk alleen en kon ze haar spullen opruimen. Zo gezegd zo gedaan om 10,15 namen we afscheid en om 23,30 kwamen we onze straat weer in rijden, waar jongste zoon ons opwachtte. .

De volgende dag nadat alles uitgepakt, ingeruimd en gewassen was zijn we naar oudste zoon en schoondochter gegaan die ons hadden uitgenodigd om te komen eten en foto's te bewonderen want zij waren in dezelfde tijd als wij met vakantie geweest. Het was erg gezellig. Ze hebben zo'n pizzaoventje waar je zelf je pizza in kan bereiden. Enorm leuk om te doen en heeeerlijk natuurlijk.

De volgende dag was het de dag voor onze jongste. Hij moest naar de notaris en vroeg of wij meegingen. Natuurlijk!
Nadat alle formaliteiten achter de rug waren zijn we naar zijn HUIS vertrokken. We hadden al heel wat spullen achter in onze auto staan en zijn gelijk begonnen met soppen en witten!. Manlief heeft een muur waar waarschijnlijk kaarsen hadden gestaan(dus een beetje zwart) wit gespoten en een witte muur wilde zoonlief  gekleurd hebben. Het ging veel sneller dan verwacht en 's middags was jongste al met oudste broer spullen uit zijn kamers( ja want sinds dochterlief en oudste zoon het huis uit zijn heeft hij ruimte te over!) aan het halen en kon er ingericht worden
De inschatting was dat hij eind augustus zou verhuizen maar dinsdag was alles al zover dat hij erin kon trekken.

Mij ging dat even te snel.Vier weken met vakantie, jongste niet gezien dan denk je dat je nog een maand met hem in huis bent en is hij ineens binnen 2 dagen de deur uit en blijven wij achter met een hele lege verdieping in ons huis.Vreemd gevoel. Het deed me meer dan ik had verwacht.
Ik gun het hem van harte hoor. Hij is er ook aan toe om op zichzelf te gaan wonen en hij heeft een heeel mooi huisje op de kop weten te tikken waar echt heel weinig aan moest gebeuren.
Maar het is stil in huis. Erg wennen aan het gevoel om alleen nog met manlief rekening te houden.
Komt vast wel goed!

Daarnaast heb ik besloten om mijn eigen bedrijfje te sluiten. Ik heb een gastouderbureau en bemiddelde tussen dames 50+ en gezinnen. Doordat alles nu zo overregeld is en dames 50+ geen zin hebben om diploma's te halen is mijn bestand heel erg geslonken. Zo erg dat ik er een punt achter ga zetten.
Het is helaas niet meer werkbaar. Gelukkig heb ik mijn vaste baan nog!.

Vandaag  maar eens die lege kamers gaan herinrichten want van die echo boven word ik niet vrolijk!

Nog een klein, voor mij, superleuk berichtje

Gisteravond zag ik al mijn "oude" spijkerbroeken hangen. Ik denk dat ik ze al drie jaar niet heb aangekeken! Ik paste ze echt niet meer en had mij op de leggings gestort want dat zat gewoon veel lekkerder!

Ik heb 8 broeken gepast en....tataaaaa er kunnen er 5 weg!!!. De 5 die weg gaan kon ik niet meer aan omdat ze nu veel te groot zijn!! Heeeeeeeerlijk.

Nu heb ik er nog 1 die prima past en twee die nog ietwat strak zitten.

Vandaag dus in spijkerbroek naar het werk!

Belangrijke dag voor jongste zoon

Vandaag wordt het een belangrijke dag voor jongste zoon. Hij heeft een superleuk tweekamer appartementje gekocht en gaat zijn voorlopig koopcontract tekenen.

Het is zo moeilijk om in de plaats waar wij wonen aan een huurwoning te komen. Hij staat al 4 jaar ingeschreven maar de kans om binnenkort aan de beurt te komen is heel erg klein. De wachttijden zijn inmiddels opgelopen tot een jaar of 6 a 8. Zolang wilde hij niet meer wachten. Hij is er aan toen om op zichzelf te gaan wonen.

In de krant stond een advertentie over appartementen met koopgarant. Dit betekent dat je een huurhuis koopt van een woningbouwvereniging en als je er vanaf wilt weer terugverkoopt aan de woningbouwvereniging. Ook is er dan 15% van de verkoopprijs af. Een heel leuk begin voor starters dus.

Dit betekent dat ongeveer eind augustus al onze kinders zijn uitgevlogen!

TROTS!!

Alweer een tijd geleden. Veel gebeurd maar te ongedurig om erover te schrijven.
Nu wil ik delen dat ik zooooooooo trots ben op dochterlief. Al vanaf ongeveer januari is zij aan het trainen om 10 km te gaan hardlopen.

Gisteren was het zover. Samen met broers, aanhang zijn we er naar toe gegaan om haar aan te moedigen aan de finish. Ik vond het heel bijzonder om haar zo te zien lopen. Wat een prestatie
Wat kan een mens dan trots zijn!

Vandaag nog even gebeld of ze nog ergens last van had maar ze had zelfs geen spierpijn. Wel had ze nog even aan vriendlief gevraagd of ze het echt gedaan had hahahaha!

Daar ben ik weer!

Ik ben alweer aan het werk! Nog 7 weken te gaan en dan mag ik weer!!!
Een uitgebreid verslag kun je lezen op ons andere blog  http://huavontuur.blogspot.com/
Ik was erg bang dat de weegschaal na de uitspattingen de afgelopen twee weken meedogenloos zou zijn.
Groot was dan ook de verrassing dat ik een kilo was afgevallen. Heerlijk! . De stand is nu op dit moment
-15 kilo!!

De rekening van de tandarts is ook binnen. Ai daar gaat mijn vakantiegeld. Krijg er niets meer van vergoed grrrrr. fijn hoor tandarts verzekering! Ga toch eens in Hongarije rondkijken. Ik heb er al veel positieve verhalen over gehoord en we komen er toch vaak genoeg.

Zondag ga ik mijn verjaardag vieren met man en kids. Gezellig! Lekker koken lekker bijkletsen Genieten dus!!!

Nog wat te regelen!

Volgende week zaterdag is het eindlijk zover. Dan gaan vriendin en ik vertrekken.

Vriendin heeft me de stuipen op het lijf gejaagd door twee weken geleden al te zeggen dat ze haar koffer had gepakt!.
Ik schrok hier zo van dat ik zowat naast de bank ging zitten. Gelukkig ontzenuwde ze het snel door te zeggen dat ie van de zolder was gehaald. We hebben hier zo om moeten lachen en later toen ik het aan manlief vertelde heb ik nog een keer in een deuk gelegen.

Om het te begrijpen moet je haar echt kennen. Ze is zo heerlijk chaotisch, dus ik kon me het al haast niet voorstellen. Maar het komt zeker goed en alles wat ze vergeten is kunnen we altijd nog in Hongarije aanschaffen!

Ik ben nu lijstjes aan het maken wat er allemaal mee moet in de auto Ja met extra plek,de benches van de honden er niet bij gaat er weer een flinke vracht naar Hongarije.

Maar eerst nog even mijn zenuwbehandeling afmaken bij de endodontoloog, nog 2,5 dag werken, boodschappen doen voor een aantal mensen in Hongarije.

Maar eerst komen morgen onze kinders voor een paasbrunch. Zoonlief ie nu 25 jaar maar roept elk jaar weer: Mam je gaat toch wel eieren verstoppen he!!! En eerlijk gezegd vind ik het wel leuk om die traditie erin te houden.
Ik weet dat schoondochterlief niet zo gecharmeerd is van eieren zoeken maar doet toch heldhaftig mee om de traditie niet te doorbreken. Het zijn lieverds.

Afgelopen week zijn we ook nog bij dochterlief en schoonzoon geweest. Ze hadden heerlijk voor ons gekookt en maakten ons nog attent op een leuk spelletje rumble. Grrrrrrrrrr weer een verslaving erbij.
Naast wordfeud, bigfish nu ook rumble. Het is een soort boggle.

Volgende week gaat de telefoon uit en ipad mee om te lezen (denk ik hahahaha)
Ik hoop "afgekikt" thuis te komen

Met de "lijn" gaat het na het gebruik van al die pijnstillers gelukkig weer wat beter. De stand is nu -13 kilo
en ik moet zeggen dat kleren nu toch te groot worden. Leggings fladderen om mijn benen en in mijn jas kan ik bijna wonen!. Toch wacht ik nog met "kopen" van nieuwe kleren . Nog 12 kilo te gaan en dan mag ik los!!!

Til next blog!

Kiespijn en andere zaken

Het is lang geleden dat ik wat schreef. Dat komt omdat ik al twee maanden barste van de kiespijn en mezelf een beetje kwijt was van de pijn.

Begin februari begon het. Natuurlijk altijd net als het weekend begint. Op vrijdagavond naar een weekend tandarts geweest. Zij dacht dat het een ontstoken pocket was. Zij heeft er iets ingespoten en het ging wel weer. Maandag was de pijn nog niet weg , dus de tandarts gebeld. Ik kon gelukkig dezelfde middag terecht. Zij was het met de vorige tandarts eens, gaf me een antibioticakuur en stuurde me door naar een mondhygieniste.

Een paar dagen later kon ik bij haar terecht. De pijn was ondertussen niet meer te harden en ik leefde op paracetamollen. De mondhygieniste betwijfelde of het een onstoken pocket was, dacht meer aan een onstoken zenuw. Zij probeerde de kies schoon te maken onder verdoving maar ik voelde alles en zij kon dus eigenlijk niks doen. Zij stuurde me terug naar de tandarts met het advies eigenlijk moet je naar een endodontoloog..

Weer bij de tandarts kreeg ik een nieuwe antibiotica kuur en op mijn vraag of ze nu iets ging antwoordde ze " het is een brug en daar durf ik niet in te boren". Je moet naar een endodontoloog. Verwijsbriefje gekregen. Ik belde naar de endodontoloog maar die kon niks doen want de tandarts moest zelf bellen om voor mij een afspraak te maken..
Tandarts gebeld.Begreep het niet en stuurde me weer naar de mondhygieniste.

Ik kon het allemaal niet meer bevatten en smeekte haar om mij een verwijzing te geven naar de kaakchirurg want de pijn kon ik niet meer volhouden. Ik kreeg toen een recept mee voor ibruprofen 600.
Ondertussen kon ik mijn werk ook niet meer doen van de pijn. Ik was de hele dag bezig met poetsen en spoelen om de pijn draaglijk te houden. Eten en drinken ging bijna niet meer (en je valt er toch nog niet eens vanaf!)
En afspraak gemaakt bij de kaakchirurg. Hij keek naar de kies, testte met een koud watje. Het plafond kwam gevaarlijk dichtbij! en zei: Tja hier ga ik niks aan doen. Ik begrijp dat je nu heel emotioneel bent van de pijn maar het is zonde om de kies eruit te trekken want er is alleen een wortelkanaal-behandeling nodig en dan is alles weer goed. Daarvoor moet je naar een endodontoloog!.
Ik vertelde hem toen dat ik de tandarts duidelijk had geprobeerd te maken dat zij een afspraak voor mij moest maken en dat ik dat zelf niet kon doen. Hij probeerde toen gelijk voor mij te bellen.
Maar ja het was vrijdagmiddag en niemand meer berekbaar. Ik heb daar toen heel hard zitten huilen. Ik kon de pijn en alle vreemde toestanden niet meer verdragen. Ik werd er helemaal gek van.
Van de kaakchirurg kreeg ik toen nog een receptje voor pijnstillers. Paracetamol met codeïne en da tmoest samen met de ibruprofen 600 mij het weekend doorhelpen. Als het niet hielp kon ik nog bellen voor zwaardere pijnstillers (tramadol)

Als een zombie heb ik het weekend doorgebracht op de bank.
Maandag belde ik naar de tandarts. Er was geen tandarts en de assistente kon niks voor mij doen.
Andere tandarts gebeld om daar patiënt te worden. Dat kon maar dan moest deze behandeling achter de rug zijn. Weer de assistente gebeld en haar nu toegeschreeuwd dat zij de endodontoloog voor mij moest bellen. Ik was ten einde raad, heel onredelijk ik weet het maar ik kon het kastje muur spelletje niet meer uitstaan.
Een kwartier later werd ik eindelijk,eindelijk gebeld door de endodontoloog. Ik vertelde mijn verhaal en zij zei. Tja maar dat gaat deze week niet meer lukken!. Het was MAANDAG!!!!!
Ik had mezelf niet meer in de hand en ben zo hard gaan janken aan de telefoon waar ik dan terecht kon want ik had zo'n pijn en die pijnstillers hielpen me ook niet. Ik wilde van alles af.

Ik had zo'n pijn dat er allerlei nare gedachtes door je hoofd gaan spelen. Ik kon echt niet meer. Was zo labiel als ik weet niet wat.

Eindelijk had ik iemand aan de lijn die begreep in wat voor toestand ik mij bevond en zij regelde dat er 's middags twee patiënten afgebeld werden en ik mocht komen.
Ik heb van 13,45 tot 17,00 in de stoel gelegen en met steeds bijverdoven,boren enz.enz. is de pijn verdreven met behoud van brug!!!
IK heb nog wel een week napijn gehad maar dat was niks in vergelijking met wat het was!
Volgende week wordt behandeling afgemaakt en ben ik een pak geld armer want het meest wordt maar 75% vergoed maar heb ik mijn kies nog! Voel me nu een geheel ander mens!

Gelukkig is het allemaal achter de rug voor als ik over twee weken naar Hongarije ga!.
Mijn plan is om daar eens een tandarts te gaan bezoeken.  Maar daar later meer over.

Ik ga me nu eerst voorbereiden op onze leuke vakantie. Eerst samen met vriendin vliegen, dan manliefs aankomst met de auto en dan nog manliefs moeder zus en zwager die komen "aanvliegen"

Heb er zin in!!!

YES,YES!!!

Op 19 april gaan we weer naar ons geliefde huisje in Hongarije! Toen ik op het rooster keek op mijn werk zag ik dat ik 17 en 18 april ook vrij kon krijgen.

Er zat toen een klein duiveltje in mijn hoofd die zei: dan kan je de 14e ook al naar Hongarije! Manlief kon die dagen onmogelijk vrij krijgen omdat hij dan in een opleiding zit. Ik heb stiekem op de site van W...izzair gekeken wat een vlucht kostte en dat viel me niet tegen.

Na wat wikken en wegen zei manlief. Ga maar joh. Dat is lekker voor je (het is zo'n lieverd!). Maar ja wat moet ik daar dan zonder auto. Via skype heb ik de lieve mensen die ons huis altijd zo goed verzorgen benaderd en mijn plannen voorgelegd.  Zij willen mij ophalen in elke grote stad als het maar niet B....oedapest is.

Manlief is toen de treinschema' na gaan kijken. Vanuit B.....oedapest zou dat een treinreis zijn van ongeveer 5 uur!!
Daar had ik nou echt zin in.Ik vind het altijd geweldig in de trein. Niet als je moet hoor, maar gewoon voor de lol ergens heen met de trein vind ik heerlijk.

Ineens zei ik tegen manlief: Weet je wat ik vraag aan mijn allerliefste vriendin of ze zin heeft om mee te gaan. Het lijkt me geweldig om weer eens ouderwets lekker een paar dagen samen te zijn.

Ze was gelijk om. Heerlijk,zoveel spontaniteit. We hebben nu dan toch maar besloten om een auto te huren want als ze dan meegaat naar Hongarije wil ik haar natuurlijk wel het een en ander laten zien. We zitten anders wel heer erg vast in ons dorpje. (al zouden we de tijd gewoon vol kunnen kletsen hoor hahaha)

Nu gaan we samen de 14e vliegen en de 19e komt manlief met de auto en zwaaien we allerliefste vriendin weer uit als ze naar het vliegveld vertrekt.

Dan zijn we samen tot 23 april en dan komen manliefs zus,zwager en moeder aanvliegen! Zij verblijven dan in de bed en breakfast van onze lieve overburen. Ik vind het echt bewonderenswaardig dat manliefs moeder nog zoveel energie heeft om naar ons te komen vliegen (ze is 86!) Ze is zo benieuwd naar het huisje.

Het worden 2 hele drukke weken maar ik ben zo blij en heb er zoveel zin in!

OP naar de voorpret!

Tegeltje aan de wand

Mijn allerliefste vriendin

Ik heb een allerliefste vriendin. Wij kennen elkaar al vanaf ons 14e jaar. We zaten bij elkaar op school. Niet eens bij elkaar in de klas. Maar er was zo'n groepje wat elke dag met elkaar meefietste naar school.
Ook zaten we op basketbal met elkaar.

Toch waren we toen niet echt hartsvriendinnen. Dan kwam pas later toen ik getrouwd was en in een heel andere stad woonde. Zij is toen bij een andere vriendin van ons ingetrokken op zolder.

Wij hebben met elkaar al heel wat meegemaakt en ik kan zeggen: We maken nog veel mee maar eindigen haast altijd met de spreuk: Ach joh later lachen we hierom. Soms is dat later al in hetzelfde gesprek en liggen we samen in een deuk. We hebben dezelfde humor.

We zijn elkaars uitlaat klep in barre tijden maar kunnen uren en uren kletsen. Volgens mij zitten we nooit verlegen om gespreksstof

Zo ook gisteren. We hadden afgesproken in het "brugrestaurant" omdat dat voor allebei op de helft ligt.

Ik zat voor en voor mij heel groot probleem die zij feilloos kan analyseren en gaandeweg de avond komen we tot een gerichte oplossing. We lachen er nog wat om en ik hoop het achter me neer te kunnen leggen.

Nu moet ik wel zeggen dat mijn eigen gedrag hier erg veel invloed op heeft. Ik denk dat ik het verhaal van mijn gastric bypass ten eerste verkeerd begonnen ben op mijn werk. Nu oordelen en veroordelen mijn collega's daar vrijuit over en kan ik me alleen maar verdedigen wat ik dan ook doe. Dat is mijn grote valkuil. Elke keer weer de verdediging inschieten. Ik ga heel erg proberen hier op te letten en me minder open en eerlijk op te stellen. Ik vind het heel jammer dat het zo moet maar het is niet anders.

Het is nog steeds mijn leven en mijn lijf.

Aan het eind van de avond hebben we elkaar kenbaar gemaakt hoe bijzonder onze vriendschap eigenlijk is. We hebben naast elkaar gewoond,in dezelfde stad gewoond. Nu wonen we 100 kilometer van elkaar vandaan maar onze band blijft hetzelfde. We weten elkaar te vinden in alle tijden die we meemaken.

Vanochtend een lief mailtje van haar ontvangen. Een hart onder de riem want ze weet dat ik met mijn sterrenbeeld (D)RAM dit alles wat me nu overkomt op mijn werk nog vaak moet herhalen om te verwerken......

Ik hou van haar zoals ze is en menigeen zal zich verbazen over onze vriendschap. Zij, heerlijk chaotisch,soms slordig maar altijd hartelijk en ik de te punctuele, te geordende.

Bij ons os het dus echt: Bloemen verwelken,schepen vergaan maar onze vriendschap blijft altijd bestaan!.

De stand van 28 februari 2012

Oei Het is alweer lag geleden dat ik iets schreef.

 Het gaat de goede kant op met mij. De littekens zijn alweer aardig dicht en de kilo's gaan niet snel maar gestaag naar beneden. De stand op dit moment is 9 kilo.

Het is ook het moment dat iedereen het een beetje gaat zien. Mijn kleren zitten weer wat lekkerder.Ik kan niet wachten tot ze veel en veel te groot zullen zijn hahaha.

Ben heel blij met de genomen beslissing!!

Alweer een week om!

Vandaag zijn we alweer een week verder en ik moet zeggen dat het goed gaat.

Inmiddels kan ik alles weer eten en daar ben ik heel gelukkig mee. Met het maagbandje kon ik geen rijst of brood eten maar nu gaat dat prima.

Zelf vind ik dat ik best veel eet maar volgens de diëtiste in het ziekenhuis is dat alleen maar goed. Je lichaam neemt nog niet de helf op dus je moet best wel veel porties eten om aan de broodnodige vitamientjes te komen.

Verder wat multivitaminen en calciumtabletten. Nu nog wat meer gaan bewegen dan zullen de kilo's er ook wat gemakkelijker af gaan.

De stand is nu 5 kilo.

prettig weekend!

Ziekenhuis!!

Toen ik gisteravond ging douchen was er vanuit het niks een giga- blauwe plek ontstaan.Ongeveer
20x20 cm. Manlief schrok er erg van en heeft het ziekenhuis gebeld.
Eerst de afdeling waar ik gelegen heb en toen moest hij contact op nemen met de spoedeisende hulp.

Daar vertelden ze hem dat het meestal niks betekent maar dit toch wilden uitsluiten dus ik moest maar even langskomen.

Daar aangekomen gingen ze gelijk mijn bloeddruk meten en hartslag e.d. Die waren goed. Gekeken en op en aan mijn buik gefriemeld.

Het is waarschijnlijk gebeurd tijdens de operatie. Ze hebben waarschijnlijk een ader geschampt en dat uit zich nu door een flinke bloeduitstorting. Het moet ergens heen hé.

Ze hebben ook nog bloed geprikt en na een half uurtje waren ook die waardes bekend. Het zag er goed uit en er waren geen lekkages want ik had geen koorts en of pijn.

Ik mocht toen weer naar huis Om 2.30 waren we thuis. Het was lang geleden dat ik zo laat naar mijn bed ging.

prettig weekend allemaal.

Teleurstellend!.

Ik ben nu een week thuis en heb de hele week van 's ochtends tot 's avonds alleen gezeten. Omdat manlief naast zijn werk ook druk aan het klussen is bij oudste zoon.

Nu wil ik daar niet over klagen maar wel over de digitale diarree aandacht die je dan ontvangt.
Een sms met : " hoe is het?"  is wat er vaak nog wel uitgeperst kan worden. Op het antwoord wordt dan al vaak niet meer gereageerd.

Ik was dat zo zat dat ik gelijk hyves,facebook en twitter eruitgegooid heb.
Een conflict met dochterlief heeft me dit ook doen besluiten. Ik las dingen op haar facebook die
dus eerder met de wereld gedeeld moeten worden dan met je eigen ouders en dat deed me zeer, heel veel zeer. En daar heb ik dus geen zin meer in. Ze kan nu vrijuit met de wereld delen en ik zie het niet meer. Is beter voor onze verstandhouding.

Verder ben ik erg op mijn plaats gezet op mijn werk. Ik krijg geen bloemetje uit het attentiebeleid omdat ik hier zelf voor gekozen heb. Hoe krom kun je het bedenken. Verder hoor je op een paar lieve collega's na niks  omdat ik veroordeelt wordt op wat ik heb gedaan. Je bent toch niet zo dik (klopt! BMI is 30)  en weet je wel dat dit een zware operatie is ( neeee echt meen je dat nou!), Ik zou het nooit doen (ja en?)

Uit dit alles blijkt dat niemand zich interesseert voor de binnenkant. Wat er in je hoofd afspeelt weet niemand. en dat is misschien wel mijn grootste fout. Uiterlijk geef ik het beeld van een ontzettende sterke vrouw (want 1.94 ), grote bek.Regel alles zelf wel. Niemand weet eigenlijk wat er echt in mij omgaat.
Mijn angsten, onzekerheden over mijn uiterlijk lach ik altijd prima weg.

Nou ben ik ook niet van plan dat hier te delen. Ik wilde alleen maar de teleurstelling neerzetten van degene  die het dichtst bij je staan en je zo in de steek laten.

Een zoon die na zijn werk gauw het eten naar binnen propt en hup weg naar boven. Nou heeft hij een autistisch trekje, dus eigenlijk kan ik het hem nog niet eens kwalijk nemen. Hij wil alles voor me doen maar dat moet met opdrachten. Iets uit zichzelf doen komt echt niet bij hem op. En daar heb ik dus op dit moment geen zin in, laat maar.

Een dochter die zo'n druk sociaal leven heeft waarin alles belangrijker is. Niks kan er even opzijgezet worden om een keertje extra aandacht te geven. Ik denk vaak ja zo was ik vroeger ook. maar ja ik had toen ( en nu ook nog) geen goede verstandhouding met mijn  ouders. Ik dacht dat wij het leuk hadden met elkaar. Zal ik me zo vergissen?

En dan oudste zoon. Hij is toch wel degene die me nu het meest verrast. Vroeger vond ik hem zo onsociaal dat ik dacht dat hij daar nog wel eens moeite mee zou krijgen. Nu heeft hij een zeer sociale vriendin (dat zal meehelpen!) en is deze week al twee keer even gauw tussen het klussen, bezoek aan de bouwmarkt door langs gerend om te kijken hoe het met zijn moeder gaat. Het heeft me blij verrast. Een kinderhand is gauw gevuld.

NU moet ik een schop onder mijn kont hebben. Ik moet van die negatieve gedachtes af. Ik moet dus maar weer gauw in het normale ritme komen!. Denk dat ik zo maar eens flink met de honden ga wandelen.

Wat ik hier schrijf is dus zoals ik het voel. Ik neem hier ook geen woord van terug. Dit log ben ik voor mezelf begonnen en tussen wat luchtige schrijfsels kunnen ineens wel eens zware gedachtes  zitten
Op vervelende reacties zit ik dan ook niet te wachten. Als dit wel gebeurt ga ik verder met een prive blog. Want ik denk dat dit schrijven heel therapeutisch is voor mij. Ik ga er dus echt mee door.


UPDATE: met dochter en schoonzoon  een goed gesprek gehad waarbij ogen iets geopend werden. Op de manier waarop ik het gedaan heb ben ik niet trots.Ze waren er natuurlijk totaal niet op voorbereid en dan kan ik nogal bot overkomen. Als het je zo ontzettend dwars zit komt het er soms op een vreemde manier uit. Gelukkig kent ze me goed.
Iets attenter naar elkaar toe zijn is iets waar we allebei aan gaan werken! ;-)

Verdunnen!

Ik vond dat zo'n grappige reactie van mijn lieve vriendin. Ik heb er even over na zitten denken en kom tot de conclusie dat ik in een hele verdunningsperiode zit haha.

Eten verdunnen
Drinken verdunnen
Mezelf verdunnen
en over een tijdje kleding verdunnen!

Dat verdunnen gaat al best goed moet ik zeggen.
Gisteravond heb ik na een dag van vla, olvarit fruit, soep en thee 's avonds twee eetlepels boerenkool gegeten. Weliswaar "verdund" en gepureerd maar ik moet zeggen. Het smaakte fantastisch en het was genoeg.

Ik ben al die vloeibare troep eigenlijk al zat, want behalve de soep is alles een beetje zoetig en ik ben meer van de hartige dingen.

Ik moet zeggen dat ik me na de boerenkool weer gewoon begon te voelen. Het was net of de energie terug kwam in mijn lijf. Ik voel me dan nu ook een stuk prettiger.

De wonden heb ik gisteren "aan de lucht" laten drogen en die zijn nu mooi droog.

Conclusie: Ik ben er blij mee!

Operatie

Nou de operatie is achter de rug en ik ben weer thuis

Vrijdag moest ik om 7.00 in het ziekenhuis zijn, Snel een operatieoutfit aan en om 7.05 was ik alweer onderweg naar de ok. Manlief was om 7.10 alweer op de terugweg naar huis.
Om 12.00 was ik terug op de zaal en na een suffige middag voelde ik me eigenlijk best wel goed.
Ik mocht alleen water drinken en ongezoete limonade.
De volgende ochtend voelde ik me ook goed en na een half plastic bekertje vla en een kopje thee ben ik heerlijk onder de douche gegaan.
De artsen kwamen langs en wilden mij toch nog de hele dag observeren.Als alles goed zou gaan mocht ik om 18,00 naar huis.

Tussen de middag een champignonnensoepje en een half bakje appelmoes gegeten en dat ging goed
's Avonds kreeg ik weer een plastic bekertje vla en een bakje appelmoes (zo groot als een danoontje).

Manlief kwam mij halen en om 18,35 was ik weer thuis.

De volgende dag heb ik me vermaakt met het bij elkaar zoeken van de  nodige vitamines.

Als ik water drink doe ik er supradyne in en ik heb een heerlijk kippe/groetesoepje gemaakt en met de staafmixer gepureerd. Van dochterlief kreeg ik in het ziekenhuis een heerlijk potje olvarit!!

Het lastigste en pijnlijkst vind ik nog de wonden. Ik heb een pleisterallergie en de chirurg had er een soort folie opgedaan. Dat ging eigenlijk heel goed. Op de afdeling hadden ze dat folie ook maar weer een andere kwaliteit denk ik. Ik had vanochtend dus weer brandblaren en heb besloten er dus maar niks meer op te doen. Eens kijken hoe dat gaat.

Zo leuk!

We hebben geboekt!!

Ik zal dit even toelichten. Al 10 jaar ben ik weg uit mijn vorige woonplaats. Al 10 jaar heb ik een heel leuk contact met twee "ex-collega's". Al die jaren zien we elkaar gemiddeld 4 keer en spreken we af in het "brugrestaurant". Dit restaurant ligt voor twee van ons op ongeveer de helft en de ander woont er ongeveer 10 minuten vandaan.

Op die avonden bespreken we van alles, we lachen,  gieren,  brullen, huilen , leven mee met elkaar.
Elke keer verbaast het me weer hoeveel gesprekstof we hebben en hoe gezellig het altijd is. De tijd valt elke keer weer weg als we elkaar zien.
Van "ex-collega's" is dus eigenlijk geen sprake meer. We zijn nu gewoon vriendinnen geworden.

Wij hebben vorig jaar een droomhuisje gekocht in Hongarije. Ik heb ze uitgenodigd om een keer met z'n drieën daar naar toe te gaan.
Ja en dat gaat nu echt gebeuren. Gisteravond kwam het sein dat we konden gaan boeken.
We gaan nu dus in juni met z'n drieën met het vliegtuig naar Hongarije. We hebben ook een vette fiat panda gehuurd.

Ik ben toch zo benieuwd hoe ze het zullen vinden!!! Ik denk dat het heel gezellig wordt. Ik kijk er naar uit!!!

Lang leve de voorpret!

Zo nu ga ik mijn spullen bij elkaar zoeken voor morgen! De grote operatiedag. Ik mag me al om 7.00 melden. Ik hoop dat het dan gauw gaat gebeuren, dan hoef ik ook niet zo lang te zenuwen!

Tot gauw!

Nog maar twee nachten!

De operatie komt nu wel heel dichtbij. Door alle drukt omtrent zoon en schoondochters nieuwe huis is het eigenlijk een beetje "vergeten" of naar de achtergrond verdrongen.

Elke dag kook ik eten voor ze zolang er nog geen keuken is. Gewapend met een krat met bestek en servies en de pannen in warme fleece dekens rijd ik naar hun nieuwe huis. Ze vinden het heerlijk om elke avond toch een warm prakkie te eten. Je grijpt ander zo gauw naar de dure afhaalservice.

Vandaag wordt de keuken geleverd en morgen wordt hij geplaatst. Dat komt dan precies mooi uit omdat ik vrijdag geopereerd wordt. Dan kunnen ze zich zelf weer uitleven in de keuken.

Manlief is bezig een toilet en badkamer te realiseren. Door de week is het niet zo heel erg om geen toilet te hebben want op de bouwplaats staan verschillende "dixies" waar ze gebruik van mogen maken.

In de weekeinden is het wat problematischer. Dan moeten ze toch even naar het tankstation en de bouwmarkt is ook een vaak bezochte plek.

We gaan aftellen tot vrijdag!

samenwerking

Nu ik het ziekenhuistraject zit worden mij constant dezelfde vragen gesteld.
Vandaag moest ik komen voor een pre- operatief gesprek.
Toen ze mij belden om de afspraak te maken vroeg ik wat er ging gebeuren en of dat niet telefonisch kon. Nee dat kon absoluut niet.

Het ging om kennismaken op de afdeling met de apotheker, de co-assistent , de afdelingsverpleegkundige en tenslotte de afdelingsarts.

Nu ben ik twee maanden geleden bij de chirurg geweest en die heeft ook weer een assistent die dezelfde vragen stelde als de chirurg.

Een week later voor een maagonderzoek werden mij weer dezelfde vragen gesteld. Een uur later voor een slaap- apneu test, weer dezelfde vragen. Op naar de afdeling anesthesie en ja hoor weer dezelfde vragen.

Vanmorgen kwam dus eerst de apotheker
Gebruik je medicijnen (logische vraag voor een apotheker) Nee
rook je : nee
drink je: nee
ben je ergens allergisch voor: Ja heel erg voor alle pleisters
Hoe lang ben je : 1.xx
Hoeveel weeg je: xxx (te zwaar!)

De co assistente nam daarbij nog mijn bloeddruk op en luisterde naar mijn longen en hart.
De afdelingsverpleegkundige ging ook weer mijn bloeddruk meten (vertrouwen ze elkaar niet of zo?)
en alles invoeren in een computer. Nu was dit de eerste keer voor haar. Het kostte dus nog wel enige moeite en tijd.
Toen wilde de afdelingsarts alles nog maar een keertje over doen en dat heb ik geweigerd.

Ik was het zo zat en vroeg aan ze waarom er niet beter werd samengewerkt. Als ze nu gelijk alles in een systeem zetten is dat toch voor iedereen zichtbaar. Nu lopen ze allemaal met losse papiertjes rond en moeten dat denk ik ooit ergens invoeren of opschrijven.

Maar ja je kan natuurlijk niet teveel zeuren want dat komt jezelf niet ten goede maar..
ik heb nu 8 keer gemeld dat ik vreselijk allergisch ben voor pleisters.
Wat denk je? Zal het net zoals de vorige keer zijn dat er gewoon pleisters gebruikt worden en ze aan mijn bed zeggen, " Oh dat wisten we niet dat had u even moeten doorgeven............".

Bloggen!

Het lijkt zo gemakkelijk als je nog geen blog hebt. Je leest bij je beste vriendin. Zij schrijft zo leuk en weet de onderwerpen zo mooi uit te diepen en/of met humor en ernst te beschrijven.
Je leest bij andere en denkt : Oh wat ziet dat blog er leuk uit en wat schrijft ze (meestal een zij heb ik het idee) leuk en wat een interessante onderwerpen komen er voorbij.

Er zijn dagen dat ik mezelf voorneem om maar een uurtje ergens te lezen en dan beschaamd op de klok kijk dat er zowat een halve dag voorbij is en ik eigenlijk nog zoveel dingen zou moeten doen.
Dan zitten er steeds onderwerpen in je hoofd en denk je zal ik ook?

Toen kochten wij een huisje in Hongarije en denk je...ja nu ga ik het doen nu heb ik een onderwerp waar ik altijd over kan schrijven maar alleen maar over 1 onderwerp schrijven waar je niet het hele jaar bent is toch moeilijk.

Nu heb ik dus toch de stoute schoenen aangetrokken en mijn koffiekr@nsje is een feit en nu blijkt dat het toch best moeilijk is om elke dag of in ieder geval een paar keer in de week iets te schrijven.Maar ik vind het erg leuk! Jongste zoon en manlief hebben ervoor gezorgd dat de door mij uitgezocht lay-out op het scherm kwam, want dat gaat me echt boven mijn pet.

Vandaag is er een eerste reactie geplaatst van een "onbekende" (nou ja niet helemaal onbekend want ik lees al een tijd bij haar en heb verschillende blogwisselingen van haar gevolgd).
Dat geeft je toch echt  inspiratie om verder te gaan.

En dat ga ik doen!

Belangrijke dag voor jongste zoon!

Zoals het gisteren een belangrijke dag was voor oudste zoon, was het vandaag een belangrijk dag voor jongste zoon.

Hij werkt voor een detacheringsbedrijf en moest gaan solliciteren bij een bekend sportmerk om daar aan de slag te gaan op de afdeling ICT. Hij was meer dan een half uur te vroeg want hij had goed rekening gehouden met de files! (ja mam, liever 30 minuten te vroeg dan 1 seconde te laat!) en en toen was er helemaal geen file. Na een prettig gesprek kwam hij weer naar huis.Vanmiddag gaan ze bellen.
's Middags kwam het verlossende belletje!
Hij mag gaan beginnen op 23 januari! Gefeliciteerd!!

Belangrijke dag voor oudste zoon en schoondochter!

Vandaag wordt het een belangrijke dag voor oudste zoon en schoondochter.
Er is vandaag een vooroplevering van hun huis. Dit betekent dat ze kunnen kijken of er nog iets niet goed is en of er nog technische gebreken zullen zijn. Voor deze gelegenheid gaan er "vakmensen" mee, zoals haar vader,manlief en een technische man van mijn werk die er goede kijk op heeft.  Ben benieuwd!

update: Alles is goed gegaan. Er was "slechts" anderhalf a-4tje met kleine gebreken die nog hersteld danwel aangebracht moeten worden.
Op naar 19 januari voor de definitieve oplevering.

Dan kan het klussen beginnen!!

We gaan naar Zandvoort al aan de zee!

Vandaag zijn we met de trein naar Zandvoort gegaan om even heerlijk uit te waaien.
Het was koud maar wel lekker.

Onze honden 
hadden het heel erg naar hun zin.

Bij thuiskomst lekker onder de douche  en toen was het lekker pitten in een dekentje!

Van maagbandje naar maagverkleining

In 2008 is er een maagbandje bij mij geplaatst maar de gehoopte kilo's gingen er niet af. Ik heb in die tijd wel goed leren kotsen. Iets te groot doorslikken, rijst of brood, het paste niet door het bandje.
Na een aantal keer bijspuiten,nog meer kotsen,  vocht eruit halen, toch blijven kotsen ben ik in oktober 2011 teruggegaan naar het ziekenhuis.Eigenlijk met het verzoek het ellendige ding eruit te halen.
Daar deed de chirurg mij een voorstel voor een vervolgtraject, dat is een maagverkleining!
Omdat ik altijd dacht hier nooit voor in aanmerking te komen (want bmi is 30) was de schok groot maar het geluk nog veel groter.
Ik heb besloten hiervoor te gaan. Ik moest een slaap-apneuonderzoek doen ( ik werd op een kastje aangesloten en moest hiermee slapen) en een maagonderzoek doen. De uitslagen waren goed en ik kreeg groen licht. Na nog een ernstig gesprek met de chirurg (weet je het zeker,denk er niet te licht over) werd ik op de wachtlijst geplaatst.
Ik doe dit echt niet zomaar. De overtollige kilo's hangen me erg de keel uit. Ik wil graag terug naar een gezond gewicht.
Je zou kunnen zeggen, met sporten en een dieet kom je er ook (kijk maar naar obese!)
Dat klopt helemaal maar je kan nooit meer met sporten stoppen en een blessure nekt je gelijk.Ik heb gewoon een grens van buiten af nodig en pak deze kans met beide handen aan.
Inmiddels ben ik wel weer begonnen met sporten want ik wil met een redelijk goede conditie de operatie ondergaan.
Ik ga dit dus weloverwogen aan. Ik weet dat het een hele zware operatie is. Ik zal heus nog vaak opstandig zijn waarom ik dit heb gedaan maar uiteindelijk hoop ik sterk uit de strijd komen met een gezond gewicht.

IK GA ERVOOR!!